Tάσεις φυγής

Ουδέν καkόν αμιγές καλού, κάπως έτσι αρχίζει και η δική μου ιστορία...

Πειραιάς περίπου στις 8, διάφορα γεγονότα και σκηνικά μου ρίχνουν και τον δικό μου "διακόπτη" φυγής...Βάζω σε μια τσάντα πλάτης τα βασικά , παίρνω και το μπουζουκάκι ,κλείνω το κινητό και φεύγω...χωρίς να ξέρω που απλά ήθελα να οδηγήσω την μηχανή και όπου με βγάλει...

Το μόνο πράγμα που με απασχολούσε ήταν ότι είχα πάνω μου μόνο 50 ευρώ και καθόλου μπαταρία στο κινητό...πηγαί νω προς Λαμία... (Ευτυχώς που πήρα το μπουφάν γιατί κατά τις 11 εκεί έκανε αρκετό κρύο)

Στην διαδρομή και καθώς είχε σκοτεινιάσει για τα καλά λίγο πριν την Λαμία το θέμα με το μυγάκια είχε γίνει πάρα πολύ ενοχλητικό σε φάση να σταματάω ανα 5 λεπτά για να καθαρίσω την ζελατίνα με την μπλούζα μου (μπλίαχ...δεν ειχα ομως τιποτε άλλο πρόχειρο...) αγανακτησμένος πια εν κινήση ανοίγω την τσάντα που είχα στερεώσει στο bagster και παίρνω ένα..."σώβρακο" και αρχίζω να καθαρίζομαι.
Ευτυχώς που ήταν νύχτα και δεν με έβλεπαν καλά οι άλλοι οδηγοί με το βρακί στη μούρη...

Μετά πολλά είχε περάσει η ώρα (πήγαινα σε με μια μεση ταχύτητα 120-130 χιλ γιατί σκεφτόμουν οτι το πίσω λάστιχο είχε ήδη δύο κορδόνια ,ένα μπάλωμα και όταν έφτασα στον προορισμό μου "έμαθα" ότι πήγαινα με 10 Psi λιγότερα ) και είχα φτάσει βόλο. Εκεί θυμάμαι τον φίλο μου το Γιώργο που κάνει την πρακτική του στα μεταλλεία στην Χαλκιδική κάνω τα απαραίτητα τηλεφωνήματα κλείνω το κινητό για να έχω κι άλλη μπαταρία και δώστου Λάρισα , Κατερίνη, Βέροια και πάμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ για Θεσσαλονίκη (Σταμάτησα σε ένα βενζινάδικο πριν την Θεσσαλονίκη για καμία σοκολάτα γιατί το μάτι έκλεινε)


Ο δρόμος μου φαίνονταν ατελείωτος και τα διόδια ΠΑΡΑ πολλά για τα λεφτά που μου είχαν μείνει. Με τά πολλά μπαίνω Θεσσαλονίκη και συνεχίζω προς Καβάλα για φτάσω στο στρατώνι ειναι πίσω απο το Αγιο Όρος.
Ο δείκτης βενζίνης μου ήταν στη μέση και λέω του πούστη δεν θα βρω ενα βενζίνάδικο και αφου καθησύχασα τον εαυτό μου συνέχισα από την Εγνατία. Τρώω και μια ωραιότατη μπόρα σε φάση να μην βλέπω τίποτα και συνεχίζω... Και να πηγαίνω και να πηγαίνω και βενζινάδικο πουθενά.... όχι μονο για να γεμίσω άλλα για να σταματήσω να βρέχομαι!Το μόνο μέρος που δεν είχε βραχεί ήταν ο κώλος μου...σε κάποια στιγμή νόμιζα ότι χάθηκα μέχρις ότου είδα την πολυπόθητη ταμπέλα Άγιο Όρος και κάνω δεξιά σε αυτή την έξοδο...
Σταυροδρόμι (η ώρα ήταν ήδη 2:30) δεξιά ή αριστερά ποιόν να ρωτήσω? κανείς στο δρόμο...

Δεν γαμιέται ας κάνω δεξιά και πηγαίνω προς Μικρή Βόλβη...μετά απο κανένα 20 λεπτο και αφού είχα βρεθεί στην μέση του πουθενά παίρνω τον φίλο μου
"Ρε μαλάκα μου φαίνεται ότι πρέπει να πας αριστερά" Το τηλέφωνο κλείνει , έχω μείνει απο μπαταρία.

Προσπαθούσα να μείνω ψύχραιμος και να μην σκεφτώ ότι αν μείνω από βενζίνη εδώ τώρα την έχω πατήσει...

Φτού απο την αρχή πάλι πίσω, περνάω ένα στρατόπεδο που μου δίνουν οδηγίες για Στρατώνι...
"Είναι μακριά παιδιά;"
"Είναι πίσω απο το βουνό"

Ωχ γαμώτο...η βενζίνη δε θα φτάσει είμαστε ήδη στα 2 νταμάκια και προχωράω με ταχύτητα τέτοια ώστε να καίει όσο τον δυνατόν λιγότερη βενζίνη.

Η διαδρομή φανταστείτε ότι περνούσε μέσα από βουνά και δεν υπήρχε ούτε ίχνος από φώτα ή άλλο όχημα πουθενά, δεν θα ήταν και το πιο ευχάριστο να ξεμείνει κανείς εκεί...

Φτάνω στον Σταυρό (όλα τα βενζινάδικα κλειστά) ρωτάω σε κάτι μπαράκια και μου λένε ότι ειναι 45 λεπτά δρόμος...άντε ξανά μανά....υπό άλλες συνθήκες η βόλτα αυτή θα ήταν ειδυλλιακή έως και άκρως ερωτική με το φεγγάρι πάνω από το κεφάλι μου να φωτίζει όλο το βουνό...

WELCOME TO STRATONI!!!!! Με ρεζέρβα μπαίνω στο χωρίό, ο Γιώργος με περίμενε μόνος του στην κεντρική πλατεία με ένα πακέτο κρακεράκια για πρωινό...είχε πάει 4 και το πρωί...

Τα χιλιόμετρα μαζί με κάτι διαδρομές στην Θεσσαλονίκη που πήγαμε και σε όλη την Χαλκιδική πήγαν κοντά στα 1900.

Υ.Γ. Στην Παραλία της Ουρανούπολης όποιος πάει μπροστά ας δει ένα χασισόδεντρο που έχει φυτρώσει μέσα στην παραλία...(Τώρα εξηγείται τι κουβαλάνε αυτά τα hilux με τα φιμέ τζάμια και πινακίδες Άγιου Όρους."

Υ.Γ. Να πάτε αν επισκευθείται το δεύτερο πόδι την παραλία Καβουρότρυπες